Het zal toch niet waar zijn dat er wezenlijk iets anders met het milieu en het klimaat aan de hand is dan ons voortdurend wijs wordt gemaakt? Ik heb namelijk iets ontdekt met betrekking tot het klimaat, namelijk dat er een heleboel anaerobe situaties voorkomen en bijkomen, die ingevolge mijn uitleg op https://www.science-in-water.com/Nederlands/bronnen-van-n2o-lachgas-oftewel-begrijpen-wat-er-in-het-milieu-gaande-is.html leiden tot de produktie van N₂O, een 300x sterker broeikasgas dan CO₂. Zo mogelijk nog spectaculairder is het plotseling in korte tijd vrijkomen daarvan.

CO₂-frame

Dagelijks wordt door de wetenschapsbedrijven, door de milieu-organisaties en door de politiek verkondigd, dat het noodzakelijk is om de uitstoot van CO₂ terug te brengen, alsook door de vele klimaatwetenschappers zelf. De klimaatcritici, die bijvoorbeeld op climategate.nl hun ideeën ventileren en hun kennis en inzichten delen, zijn bezig om de CO₂-theorie te verwerpen. Er zijn daar goede staaltjes van weerlegging te vinden.

Toch zit men overal totaal in het ‘CO₂-frame’, in het frame van de ‘opwarming’, in het frame van de ‘klimaatverandering en in het frame van ‘de mens als oorzaak’. Alle plannen tegen klimaatverandering zijn gericht op ‘CO₂-reductie’, net zoals alle berichtgeving over het klimaat. Vaak wordt zelfs gezegd dat ‘het klimaat opwarmt’, ‘we niet om het klimaat heen kunnen’, hetgeen allemaal taalkundig sowieso al niet klopt. De communis opinio bij dit alles blijft ‘CO₂ als de oorzaak’ en wordt ‘CO₂-uitstoot’ als het op te lossen probleem gedefiniëerd. Het gaat uitsluitend over CO₂.

Steeds herhalen van de boodschap

De voortdurende herhaling van deze boodschap heeft ervoor gezorgd dat dit idee gemeengoed geworden is, de zogeheten consensus. Alles wordt onder het vage en voor velerlei interpretaties vatbare begrip ‘klimaatverandering’ geschoven. Andere zaken zijn naar de achtergrond verdrongen. Journalistiek bezien heeft dat te maken met het feit dat journalisten en programmamakers altijd teruggrijpen naar hetzelfde lijstje met namen, alsook met het leger van communicatiemedewerkers, die van toeten noch blazen weten en in wezen reclamemensen zijn in dienst van het wetenschapsbedrijf. Filosofisch-wetenschappelijk heeft dit te maken met het feit dat een H₀-hypothese bijna altijd een voortbouwing is op bestaande kennis en kennis uit het verleden, en mogelijk zelfs met de globalisering van de wetenschap, oftewel een over de hele wereld is gespannen neuraal netwerk dat verstoord is. Het heeft aldus kenmerken van een neurologische aandoening, waarvan de oorzaken notoir vaak moeilijk zijn vast te stellen. Mogelijk is er sprake van een fatale vergissing met als gevolg een collectieve verdwazing.

Onzekerheden

Bij al deze frames zitten een mate van onzekerheid en een bepaald gehalte aan halve waarheden.

CO₂ is een broeikasgas en levert aan bijdrage, maar hoe groot deze is, is onduidelijk.

Opwarming is er zeker, maar niet overal. De opwarming is beperkt. Voorspellingen op basis van modellen hebben betrekking op de toekomst, terwijl de veranderingen er nu al zijn. De modellen zijn niet aangepast.

Klimaatveranderingen zijn in feite locale en regionale klimatologische veranderingen, bijvoorbeeld langere of kortere perioden van regenval en/of droogte en/of hogere temperaturen. Er is geen wereldwijde klimaatverandering.

De mens als schuldige aanduiden is niet relevant voor het definiëren en vaststellen van de oorzaak van wat gaande is.

Bijenonderzoek

Deze gang van zaken doet mij sterk denken aan de kwestie van de varroamijt, die verantwoordelijk zou zijn voor het fenomeen van de bijensterfte. Met name in de wetenschappelijke wereld van het bijenonderzoek is de varroamijt aangeduid als ‘de oorzaak’ van bijensterfte. Na de ontdekking in de jaren ‘80 dat deze teek overal in bijenvolken voorkwam is een hele carroussel van onderzoeken en bestrijdingsmethoden op gang gekomen, die tot op de dag vandaag voortduurt. Met de stortvloed aan publicaties over varroamijten leek het steeds meer alsof dit waar was. Door deze eenzijdige aandacht bleven andere mogelijke oorzaken van de problemen met de bijen lange tijd buiten beeld. Vervolgens werd een uitgebreide reeks andere oorzaken genoemd, met uiteindelijk een totale verwarring.

Effecten van NO_x-depositie

Door eens heel goed naar de effecten van NO_x-depositie te kijken – een grote opsomming van waarnemingen, rapportages en in de wetenschappelijke literatuur vermelde gevolgen op biologische systemen – en dit te koppelen aan klimaatzaken en berichtgeving over pure waarnemingen en vaststellingen, dan zal een geheel ander type maatregelen nodig zijn dan ‘CO₂-reductie’. Voorwaarde is dat men erkent dat ‘het klimaatprobleem’ eerder een ‘milieuprobleem’ is dan een kwestie die met opwarming te maken heeft. Oorzaak en gevolg moeten goed uit elkaar gehouden worden.

Tijdschaal van effecten

De effecten van NO_x kunnen zich acuut voordoen, bijvoorbeeld het na regen troebel worden van een oppervlaktewater, in een paar dagen, bijvoorbeeld tijdens een episode van smog, in een periode van weken, bijvoorbeeld het optreden van blauwalgen of bijensterfte, in een periode van maanden, bijvoorbeeld een ziekte bij mensen of dieren, in een jaar tijd, bijvoorbeeld afname van de aantallen vogels, in 2 – 5 jaar tijd, bijvoorbeeld in de landbouw of in een langere periode, bijvoorbeeld de toestand van natuurgebieden en het doodgaan van bomen.

Proces van negeren

Een dergelijke categorisering helpt niet alleen om de verschillende effecten in kaart te brengen, maar ook om de onzin aan te tonen die steeds door wetenschappers in overheidsdienst wordt verkondigd, wanneer een van dergelijke gebeurtenissen zich voordoet. Onuitputtend zijn de publicaties en rapporten, waarin bevindingen zonder onderbouwing aan ‘het klimaat’ worden toegeschreven. Op deze manier zijn de gezamenlijke milieu-effecten van NO_x in het publieke domein systematisch genegeerd en ontkend. Dit is het gevolg van vergaande politisering van de wetenschap, die tegenwoordig bijna uitsluitend in wetenschapsbedrijven wordt beoefend.

N₂O

Op dezelfde manier zijn de effecten van N₂O, dat uiteindelijk uit NO_x ontstaat, ook buiten de orde geplaatst, en wel door de zogeheten ‘klimaatwetenschappers’. Hierbinnen is de groep chemici, fysici en metereologen dominant en bepalen dus de agenda.

Maatregelen

Te nemen maatregelen dienen m.i. vooral gericht te zijn op vermindering van de produktie van NO_x en N₂O. In veel gevallen zal daarvoor eerder meer dan minder energie nodig zijn. Een grote paradox, waarmee de politieke doelstellingen van ‘CO₂-reductie’ niet gehaald worden. Politiek kan veranderd worden, in die zin kan de mens een bijdrage leveren.

Effecten van maatregelen

Nog belangrijker is om maatregelen, zoals bijvoorbeeld elektrisch rijden, zonnepanelen, windenergie en CO₂-opslag te beoordelen op ieder van de tijdschaal-effecten. Immers, elektrisch rijden zal de smogvorming sterk doen afnemen, maar de NOx-uitstoot in zijn totaliteit nauwelijks. Idem dito zal CO₂-opslag totaal niet helpen, omdat de produktie van NOx door elektriciteitscentrales en vliegtuigen gewoon blijft bestaan. Het gebruik van schone energie zal nauwelijks helpen, als de produktie van N₂O als gevolg van het overmatige gebruik van kunstmest, de lozingen en uitstoot van waterzuiveringsinstallaties en herkomst uit andere bronnen niet verlaagd worden.

Het toeschrijven van de milieu-effecten aan sectoren, bijvoorbeeld de landbouw, de industrie, aan de elektriciteitsproduktie, staat oplossingen in de weg. Het is beter om de economisch meest rendabele maatregelen voor NO_x-reduktie te nemen. Gelet op mijn analyse draagt een CO₂-heffing daar maar gedeeltelijk toe bij.